Glas heeft een grote sculpturale en architecturale kwaliteit die me fascineert. Door glas te recupereren en te assembleren met andere materialen ontstaat er een mysterieuze dialoog. Zo maak ik gebruik van elastiekjes om verzaagde glazen elementen (flessen) terug met elkaar te verbinden. De spanning die hierdoor ontstaat is eigen aan het glas en de elastiekjes. De elastiekjes zijn echter vergankelijk, het glas niet. Geen lijm of verhitting, gewoon energie door tijdelijke spanning. Met de glazen elementen teken ik een vorm in de ruimte, van vloer tot plafond. De architecturale ruimte werkt mee om alle elementen bij elkaar te houden, een totale installatie. De toeschouwer wordt geconfronteerd met de aanwezige spanning en gaat mee in dialoog met het glazen object en zijn omgeving. Door de strakke lijnen die de elastiekjes vormen lijkt het glas vloeibaar en organisch, een boeiend spel van licht en reflectie. Humor en ironie zijn verweven door het gebruik van twee contrasterende materialen die tijdelijk samenwerken. 

Een profielspot licht mijn installatie "Nebula Antenna" uit en creëert een projectie op een satellietschotel. De glazen bol draait langzaam rond waardoor er zich een boeiend lichtspektakel vormt. Vanuit de microkosmos van het glas ontstaat er een macrokosmos uit de reflecties, een continu proces van transformatie. In "Uranium Capsule" kan je vijf uraniumglazen objecten ontdekken die uitgelicht worden door middel van blacklight. De gestolde objecten laten zien hoe het amorfe glas zich gedraagt tijdens het transformatieproces. De sferen lijken wel cellen, virussen, organische vormen uit de natuur. Glas is een amorfe stof waarbij
ionen, atomen of moleculen niet regelmatig geordend zijn. Mijn fascinatie voor de natuur en de kosmos weerspiegelt zich in het glas. Door het toevoegen van energie zijn we in staat materialen te transformeren. Dit proces speelt zich voortdurend af rondom ons. Het resultaat zijn unieke gestolde illusies die het mysterie en de verwondering van het materiaal weerspiegelen.

​

Glass has a great sculptural and architectural quality that fascinates me. By recovering glass and assembling it with other materials, a mysterious dialogue is created. I use rubber bands to reconnect sawn glass elements (bottles). The tension this creates is inherent to the glass and the rubber bands. The rubber bands are perishable, but the glass is not. No glue or heating, just energy due to temporary tension. With the glass elements I draw a shape in the room, from floor to ceiling. The architectural space cooperates to keep all elements together. The spectator is confronted with the tension present and enters into a dialogue with the glass object and its surroundings. Due to the clean lines that form the rubber bands, the glass appears liquid and organic, a fascinating play of light and reflection. Humor and irony are intertwined through the use of two contrasting materials that work together temporarily.

A profile spotlight illuminates my installation "Nebula Antenna" and creates a projection on a satellite dish. The glass ball rotates slowly creating a fascinating light show. From the microcosm
of the glass, a macrocosm emerges from the reflections, a continuous process of transformation.
"Uranium Capsule" holds five uranium glasses that are highlighted by a black light. The solidified objects show how the amorphous glass behaves during the transformation process. The spheres look like cells, viruses, organic forms from nature. Glass is an amorphous substance where ions, atoms or molecules are not regularly ordered. My fascination for nature and the cosmos reflects in the glass. By adding energy we are able to transform materials. This process is constantly happening around us. The results are unique solidified illusions that reflect the mystery and wonder of the material.