Glas heeft een grote sculpturale en architecturale kwaliteit die me fascineert. Door glas te recupereren en te assembleren met andere materialen ontstaat er een mysterieuze dialoog. Zo maak ik gebruik van elastiekjes om verzaagde glazen elementen (flessen) terug met elkaar te verbinden. De spanning die hierdoor ontstaat is eigen aan het glas en de elastiekjes. De elastiekjes zijn echter vergankelijk, het glas niet. Geen lijm of verhitting, gewoon energie door tijdelijke spanning. Met de glazen elementen teken ik een vorm in de ruimte, van vloer tot plafond. De architecturale ruimte werkt mee om alle elementen bij elkaar te houden, een totale installatie. De toeschouwer wordt geconfronteerd met de aanwezige spanning en gaat mee in dialoog met het glazen object en zijn omgeving. Door de strakke lijnen die de elastiekjes vormen lijkt het glas vloeibaar en organisch, een boeiend spel van licht en reflectie. Humor en ironie zijn verweven door het gebruik van twee contrasterende materialen die tijdelijk samenwerken. 

​

​

Glass has a great sculptural and architectural quality that fascinates me. By recovering glass and assembling it with other materials, a mysterious dialogue is created. I use rubber bands to reconnect sawn glass elements (bottles). The tension this creates is inherent to the glass and the rubber bands. The rubber bands are perishable, but the glass is not. No glue or heating, just energy due to temporary tension. With the glass elements I draw a shape in the room, from floor to ceiling. The architectural space cooperates to keep all elements together. The spectator is confronted with the tension present and enters into a dialogue with the glass object and its surroundings. Due to the clean lines that form the rubber bands, the glass appears liquid and organic, a fascinating play of light and reflection. Humor and irony are intertwined through the use of two contrasting materials that work together temporarily.

​